Explorar los documents (15411 total)

La letra del 31 de mars de 1895 es un compliment de Mistral per Lou Terradou. Ne saluda lo lirisme e l’autenticitat : “i’a qu’un fiéu de la terro pèr ama coum’acò e pèr canta la terro maire”. Sembla qu’a una vertadièra e prigonda admiracion per las òbras d’Estieu, sas criticas son elogiosas e passionadas, emplega sovent dins sa correpondéncia lo tèrme d’“artiste” per designar son amic e sarra son art d’aquel d’un orfèbre.
D’un autre costat, Mistral li manda un fum de cartetas portant de jòcs de mots entre lo nom d’Estieu e la sason.

Ça que la, Mistral admira pas tant sas causidas ortograficas : d’un costat Estieu respècta pas totjorn la grafia dels trobadors qu’a pasmens elegida coma modèl, de l’autre serva de letras que, segon Mistral, embarrassan la lectura. Aquela question tòrna sovent dins la correspondéncia.
Dins l’ensems, çò que Mistral repròcha a Estieu, es pas tant la causida del modèl que la coeréncia globala de la grafia elaborada amb Antonin Perbòsc. Mistral, que deplora una francizacion de la grafia occitana, incita los escriveires a s’apuejar sus aquela dels trobadors per la reformar en tenent compte de las particularitats dialectalas, mas en l’armonizant pron per evitar los abausiments grafics. Ça que la, sas pròprias causidas graficas son pas exemptas de tot repròchi e daissan transparéisser d’unas incoeréncias emai una cèrta subjectivitat.
Benlèu per jòc, una carteta datada del 4 de junh de 1898 es escricha en grafia “classica”.

La letra del 12 de genièr de 1905 es particularament interessanta puèi que revèla l’origina del nom de Mirèio : “car c’est à ma mère seule que j’avais entendu dire ce joli nom de Mireille”.

Dins la letra del 12 de decembre de 1886, Mistral s’indigna après l’ataca d’un “normalien anonyme” dins Le Temps del 10 de decembre de 1886 publicada jol títol de Chronique : la question des patois et des félibres (article disponible seguissent aquel ligam). Aquela mena d’ataca es fòrça emblematica de las que i èra confrontat de son temps : emai compòrte un fum d’errors e d’aproximacions, probablament degudas a una malconeissença de las questions de lenga e literatura occitanas, las criticas li reprochavan sovent de s’atacar a l’unitat francesa. Aquò obliguèt Mistral a sovent metre en abans, e aquò amb fòrça vigor, son patriotisme.

Es tanben interessant de remarcar que los repròchis de fond faches alara a Mistral son fòrça pròches del discors opausat uèi a las lengas regionalas.